این حسین کیست؟ که دلها همه بی قرار از اوست.

امروز روز عاشورا است عاشورای حسینی(علیه السلام)

می گویند عزاداری حسین بن علی (ع)یک حرکت است ، یک موج است،یک مبارزه اجتماعی است.اما تدریجا روح وفلسفه این دستور  فراموش میشود ومحتوای این مسئله عادی میشود ومسئله شکل یک عادت به خود می گیرد که مردمی بدور هم جمع شوند وبه مراسم عزاداری مشغول شوند بدون اینکه نمایانگر یک جهتگیری خاص اجتماعی باشد وبدون آنکه از نظر اجتماعی عمل معنی داری بشمار رود فقط برای کسب ثواب که البته دیگر ثوابی هم در کار نیست چه اینکه مراسمی را به مجرد از وظایف اجتماعی وبی رابطه با حسین های زمان وبی رابطه با یزیدها وعبیدالله های زمان بپا دارند. اینجاست که حرکت تبدیل به بنیاد یعنی عادت شده ومحتوای مسئله بی معنا میشود.در چنین مراسمی است که شخص یزیدبن معاویه هم از گور سر در میآورد حاضر است که شرکت کند ،بلکه بزرگترین مراسم را بپا دارد .در چنین مراسمی است که اگر یک من هم اشک نثار کنیم بجائی نمی رسد.حدیث داریم که:اگر کسی خیلی گریه میکند فکر نکنید که خیلی آدم خوبی است. ببینید قلبش هم تقوی دارد یا نه؟ممکن است خانمی دائم در جلسه عزا جیغ ودادوشیون کند ویا مردی آماده شود وحسابی سینه زندودائم حسین حسین کند .اما همین خانم که جیغ وفریاد میزند در خانه ودر اقوام دائم باعث اختلاف وبعنوان کودتاچی نقش خود را در زندگی ایفا میکند .ویا همان آقا که دائم از حسین می گویددر خانه غصبی نشسته وصاحب خانه را راضی به حق وحقوق نکرده وخود وخانواده اش دائم از دیگران طلب زور میکنند وتوقع نا بجا از دیگران دارند. آیا فکر نمی کنند که آن زندگی غصبی است وبه آنها حرام است ؟چرا که رضایتی در کار نیست.وهمان خانم که دولیتر دولیتر درنظرمردم اشک میریزد نه تنها زندگیها را برهم میزند بلکه فکر میکند که با بی حرمتی نشان دادن به بزرگتر از خودش دل امام حسین را بدست آورده نمیداند که با این عمل زشت وناپسند خود خودش را تحقیر میکند یعنی نمود شخصیت خانوادگیش را در محیط انعکاس میدهد. پس خودش را به حقارت رسانده است.وفکر میکنه داشتن  حسادتها که نسبت به موقعیت افراد داره میتونه باعث بیراهه شدن بشه در صورتیکه خداوند چهره واقعی او را برای افراد مشخص کرده است دیگر جای فریبی نیست که او بخواهد افراد را منحرف کند.ما میدانیم که کار شیطان فریب دادن واز همان محیط گریز کردن است متاسفانه کار همین فرد انسان نما هم کار شیطانست که باید از او دوری کرد وتن به مکر وحیله اش نسپرد.

   اگر ما اشکی برای امام حسین(ع)می ریزیم ،در مسیر هماهنگی روح ما باشد ، پرواز کوچکی است که روح ما با روح حسینی می کند.اگر ذره ای از همت او،ذره ای از غیرت او،ذره ای از حریت او،ذره ای از ایمان او،ذره ای از تقوای او،ذره ای از توحید او در ما بتابد وچنین اشکی از چشم ما جاری شود ،آن اشک ،بینهایت قیمت دارد یعنی یک دنیا ارزش دارد ،باور کنید!اما نه اشکی که برای کشته شدنش باشد بلکه اشکی که برای عظمت امام حسین(ع)،برای شخصیت امام حسین(ع)باشد .اشکی که نشانه ای از هماهنگی باحسین بن علی(ع)وپیروی از او باشد آن اشک ارزش دارد.اگر ما صفحه نورانی تاریخ حسینی را خواندیم، آن وقت از جنبه رثایی اش میتوانیم استفاده کنیم وگر نه بیهوده است.البته این متن روز عاشورا نوشته شده.